ഒരുപക്ഷെ ജീവനേക്കാൾ ...
ഒരുപക്ഷെ സത്യത്തെക്കാൾ...,
വിങ്ങുന്ന നോവ്.....
ഒരു പെണ്ണായിപ്പിറന്നിട്ടും ....ആണായി ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്നു..സ്വയം തീർത്ത സുരക്ഷിതത്വത്തിൽ ഇടയ്ക്കൊക്കെ വെറും വെറും പുൽനാമ്പിനെക്കാൾ ചെറുതായിപ്പോകുന്നു......
എനിക്ക് ഭയമാണ്...
ഈ ലോകത്തെ..
.എനിക്കുചുറ്റുമുള്ള എല്ലാത്തിനെയും .......
ചിലപ്പോളൊക്കെ എന്നെത്തന്നെ എനിക്ക് ഭയമാണ്.....
അമ്മ ചിലപ്പോളൊക്കെ സത്യമാകും ചിലപ്പോൾ വിശ്വസിക്കാനാവാത്ത മറ്റെന്തൊക്കെയോ....
.എനിക്ക് ഭയമാണ്....
ബാല്യം കൗമാരത്തിലേക്കും യൗവനത്തിലേയ്കും വാര്ധക്യത്തിലേക്കും വഴിമാറുമ്പോൾ എന്റെ വേഷപ്പ്കർച്ചകൾ എനിക്ക് തന്നെ തിരിച്ചറിയാനോ ഉൾകൊള്ളുവാനോ ആകുന്നില്ല....സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞു ഉൾക്കൊള്ളാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും ഞാൻ തനിച്ചാണെന്നുള്ള ചിന്തകൾ എന്റെ ജീവനെ പിന്നിലേക്ക് വലിക്കുന്നുണ്ട്...
ജീവിതം പ്രതീക്ഷകൾക്കുള്ളതാണ്...
പ്രതീക്ഷ നഷ്ടമാകുന്ന നിമിഷം ജീവനും ജീവിതത്തിനും അര്ഥമില്ലാതെയാകും....
ഉൾക്കൊള്ളാൻ തയ്യാറാണ്..പക്ഷെ ജീവിതം എനിക്ക് മുന്നിൽ കൊഞ്ഞനം കുത്തി കാണിക്കുമ്പോൾ നിസ്സഹായയായി നോക്കി നിൽക്കാനേ ആകുന്നുള്ളൂ....
അല്ലെങ്കിൽ ഒരുപക്ഷെ എന്നിലുമാധികമായ് എന്നെ തിരിച്ചറിയാൻ അമാനുഷിക ശക്തിയുള്ള ആരെങ്കിലും വരേണ്ടിവരും.......
നിസ്സഹായത അല്ല....
ഒരുതരം മരവിപ്പാണ്...
സ്വപനം കാണാൻ ഭയക്കുന്ന...
നെഞ്ചുകീറിമുറിയുമ്പോളും ചിരിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഒരുതരം ആത്മാഹൂതി.......
ആർക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി സ്വയം സമർപ്പിചു എന്നിട്ടും വെറും ഒരൂപരീക്ഷണവസ്തുവായ്, ജീവിതത്തെ യാതൊരു വികാരവും ഇല്ലാതെ നോക്കിക്കാണുന്ന വിവർണനാതീതമായ എന്തോ ഒന്ന്....
വാക്കുകൾ വാളുകളാകുന്നു അതെന്നെ കീറിമുറിക്കുന്നുട്... ഇറ്റുവീഴുന്നരക്തതുള്ളികൾ തിളങ്ങുന്നുണ്ട് ...
എന്റെ ചോരയുടെ തിളക്കം..... വിളിച്ചുപറയുന്നുണ്ട്....,
അതെന്നോട് ....
അനാഥത്വം നെഞ്ചുകീറിമുറിക്കുന്ന നോവാണെന്......
ജീവിതത്തിന് അര്ഥമില്ലാതാക്കുന്ന തീഷ്ണമായ സത്യമാണെന്നു....
