വികാരങ്ങളും വിചാരങ്ങളുമില്ലാതെ ഒരു പഞ്ഞിക്കെട്ടുപോലെ പറന്നുനടന്ന ബാല്യം നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നുണ്ട്......
ചെയ്തതെല്ലാം തെറ്റായിപ്പോയെന്ന തിരിച്ചറിവിൽ സ്വയം പഴിക്കണോ അതോ ദിനവും നെഞ്ചിൽ കാത്തുസൂക്ഷിക്കുന്ന ആ ഒറ്റമയിൽപ്പീലിതുണ്ടിനോട് പരിഭവിക്കണോ എന്നറിയില്ല.....
ആ കരിനീലക്കറുപ്പുമാ ഒറ്റമയിൽപ്പീലിതുണ്ടും ആശുപത്രിയിലെ ആ നരകത്തിൽ വച്ചെന്നേ അകന്നു പോയിരുന്നു....
നെഞ്ചിൽ കാത്തുവച്ചയാ മഞ്ഞപുഷ്യരാഗവും ഓടക്കുഴലും വെറുമൊരു സങ്കല്പം മാത്രമായിപ്പോയിടത്തു ഇനിയാരോട് പരിഭവം......
ഓർമയിൽ ബോധത്തിലേക്ക് ഞാൻ തിരിചെത്തിയത്് പുതിയ ഉണർവോടെ.....
സത്യത്തിലേക്ക് മാത്രം കണ്ണുതുറന്നു..
പിന്നിലേക്കോ മുന്നിലേക്കോ നോക്കാതെ ഇന്നിൽ മാത്രം ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച് ....
പിന്നിലേക്കോ മുന്നിലേക്കോ നോക്കാതെ ഇന്നിൽ മാത്രം ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ച് ....
ഒടുവിൽ......
ആ അതിജീവനം തന്നെയായിരുന്നു ഏറ്റവും വലിയ തെറ്റെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞ ഈ നിമിഷം ഇനി......
മുന്നോട്ടുപിന്നോട്ടോ ഇല്ലാതെ....
തിരിച്ചറിവിന്റെ ഗംഗയിൽ മുങ്ങിക്കയറാനാവാതെ ആഴക്കയത്തിലേക്ക് താണു താണു പോയെങ്കിൽ......
ഇനിയും തലകുനിക്കാനാവാത്തത് കൊണ്ടുമാത്രം.......
എന്നിലെങ്കിലും ഞാൻ ജീവിക്കുമായിരുന്നു....
എന്റെ അക്ഷരങ്ങളോടൊപ്പം.....
എന്റെ അക്ഷരങ്ങളോടൊപ്പം.....
No comments:
Post a Comment